Rozdział ósmy- 'Magiczne pudełko'

Zostałam zmuszona do tego co zaraz zrobię. XD 
Dla Dulce, z niecierliwością czekam na Twoją zemstę. ♥
Fruits, dla Ciebie również. Niby kilka pytań a jak potrafią poprawić humor. :*

Choroba nie jest czymś przyjemnym. Nie ważne jak poważna. Każda choć trochę utrudnia nam życie. Ale jeżeli spojrzymy na to z innej perspektywy to... Co właściwie nie sprawia nam problemów? 

     Miłość? Może być największym skarbem naszego serca, jednak równie dobrze potrafi zniszczyć je na tysiące kawałków. Chwile radosnego uniesienia, zamienią się w dziesiątki nie przespanych nocy. Tysiące wylanych łez będą zadawać jedno pytanie. Było warto? Chyba, że prawdziwa miłość istnieje naprawdę...

    Przyjaźń? Przyjaciele są ważni, dopóki nie wbiją nam noża w plecy. Albo my tego nie zrobimy. Najprawdopodobniej ktoś ucierpi. Chyba, że spotykasz swoją bratnią duszę...

       Praca? Jeżeli nawet daję nam satysfakcje. To skąd pewność, że będzie tak na zawsze? Chyba, że los się do ciebie uśmiechnie...

      Rodzina? Uroczę niedzielne obiadki u babci. Pełny stół. Mnóstwo rozmów. Pokój pełen śmiechu. Kto tego nie kocha? Wszystko jest dobrze, zanim ktoś nie wyciągnie zawleczki od granatu i nie rozpęta wojny. Chyba, że wszystko się ułoży...

      Szczęście to iluzja, która trwa tak długo aż coś się nie zawali. Chyba, że jesteś optymistą. Wtedy nie odnajdziesz go nigdy, ponieważ wystarcza ci jego tania namiastka. 

      Życie jest naprawdę cholernie piękne...

      Dlatego musimy korzystać z niego ile tylko się da. Zapamiętywać radosne chwile. Zapominać o ludziach, którzy powodują tylko ból. Cieszyć się, kiedy otaczamy się wspaniałymi osobami. Obdarowywać ich naszym uśmiechem. Troszczyć się o tych, którzy są dla najważniejsi. Chwytać dzień, najmocniej jak tylko się da. Pielęgnować to, co mamy. 
       Starać się znaleźć szczęście. 

      Kolorowy pokój nic się nie zmienił. Wpadł do pokoju niczym Superman, ratujący ludzi z opresji. Z tą różnicą, że mały Adrian nie mógł doczekać się spotkania ze swoim nowym przyjacielem. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Piętrowe łóżko wciąż stało naprzeciwko brązowej szafy z ubraniami. Wysoki regał, na którym spoczywała jego ukochana kolekcja samochodów, nie przesunął się ani o milimetr. Biurko wciąć było... 

      Nagle stracił całe zainteresowanie. Wszystko za sprawą tajemniczego pudełka, które w magiczny sposób znalazło się tuż pod oknem. Dość średniej wielkości karton nie przykuwał uwagi, przez kolor. Seledynowa zieleń jego ścian idealnie wtapiała się z wystrojem królestwa Adriana. Bystry wzrok chłopaka zauważył je tylko dzięki czerwonej kokardzie, znajdującej się na górnej pokrywie prezentu. Podszedł do niego ostrożnie. Im bliżej, był tym pudełko bardziej zadziwiało szatyna. Nie wyglądało zwyczajnie. Było zaopatrzone w kilka większych dziurek. Do oddychania?-pomyślał. Ukląkł tuż przed nim. Pasek czerwonego materiału nie obwiązywał całości, co wiązało się z nieużytecznością nożyczek, porwanych wcześniej z biurka. Wystarczyło tylko podnieś jego górną część. Położył ręce po bokach, jakby chcąc wyczuć czy, to o czym myśli naprawdę się tam chowa. 'To coś' w środku poruszyło się gwałtownie i Adrian odskoczył jak poparzony. Odruchowo spojrzał w prawą stronę, wiedząc, że coś tam znajdzie. 

        -Jesce jedno pudelko?-westchnął zrezygnowany. Podszedł do niego z mniejszą obawą. Przyglądają mu się dokładnie, zauważył pewną różnice. Wcale nie chodziło o wielkość-ten karton był większy-nie miał ani jednej dziury. A Adrianowi wydawał się bardziej spokojny. Dla swojego bezpieczeństwa (w każdej chwili mógł wyskoczyć z niego jakiś potwór, krasnoludek czy elf) szturchnął delikatnie nogą, przesuwając obiekt zaledwie o trzy centymetry. Natychmiast schował się za puchatym fotelem, -ostrożności nigdy za wiele- na którym często czytał książki o Kubusiu Puchatku. Jednak żółty miś nie krążył długo po głowie malucha. Niecierpliwie czekał aż coś się stanie. Zastygając w bezruchu jak mu się wydawało na godzinę (choć w rzeczywistości nie minęła jeszcze minuta). Cisza. Żadnych szelestów, żadnych dźwięków. Czyli niebezpieczeństwa brak. Z o wiele większą pewnością siebie podszedł do przedmiotu i nie wahając się ani sekundy podniósł pokrywkę do góry. Widok nie zamurował go do końca. Uśmiechnął się szeroko na widok czerwonej smyczy, rozejrzał się za pasującą do niej obrażą, ale na pewno nie było jej na wierzchu. Nie przejmując się tym specjalnie, podziwiał resztę skarbów. Dwie kolorowe miseczki, małą paczkę karmy, kilka zabawek i rzecz zdecydowanie największą- legowisko. W jego oczach błysnęły iskierki. Już wiedział co  znajduję się w zielonym  pudle. 

         -I pomyslec, ze to wzystko pzez wujka Leona.

       Fałszywy uśmiech w obecności przyjaciela nie zda się na nic. Równie dobrze mógłbyś starać się osuszyć Ocean Atlantycki. Bezcelowe działanie, które i tak nie przyniesie większych rezultatów. Woda może dać nam jedynie nauczkę. Dobrze zinterpretowana doda nam wiedzy, potraktowana jak wyzwanie doprowadzi do nieuchronnej zguby. Nie walczy się z siłami natury. Nikt przy zdrowych zmysłach nie zakwestionuje niszczycielskiej mocy żywiołów. Woda, ogień, ziemia, wiatr... Pochłonęły zadziwiająco wiele ludzkich istnień. Pomimo to wiele osób stara się z nimi walczyć a nawet lekceważyć to, co daję nam życie. Typowe człowiecze zachowanie. Nie szanujemy tego, co jest dla nas ważne. Zamiast troszczyć się o rzeczy istotne, dbamy o te błahe. Przejmujemy się drobnostkami, podczas gdy prawdziwe problemy pukają do drzwi.  Prawdziwe piękno nie ma znaczenia, skoro brzydota jest lepiej dostrzegalna.Ludzka logika-największy absurd wszechświata. Jednak po mimo tych wszystkich wad, dobre cechy pozostają. Ich kolorowy żar tli się w naszych sercach, trzeba tylko dbać o niego aby ogień rozprzestrzenił się, próbując ogrzać ciała skute lodem, zamroczone nienawiścią. 
           Może to właśnie przyjaciele są tym małym żarzącym się płomyczkiem? 
          -Violetta. coś się stało?-brunetka otuliła ją zatroskanym spojrzeniem. Castillo nerwowo przewracała fioletowy telefon w dłoniach, odrzucając lawinę połączeń i odpierając kolejne SMS-y. Jej fałszywy uśmiech tylko utwierdzał w przekonaniu, Natalie o złych informacjach, którymi zapewne nie chciałaby się podzielić. Oczywiście, gdyby nie troska Hiszpanki, Viola wciąż siedziałaby cicho. Przyjaciele... Jak dobrze, że kochają się wtrącać, prawda?
            -Nie odczepisz się dopóki Ci nie powiem, co nie?-nie czekała na odpowiedź. Nic innego niż 'nie', nie mogło paść z ust przyjaciółki.-Clara, moja menadżerka-szatynka, wciąż trzymała spuszczoną głowę. Zadawanie cierpienia jest o wiele łatwiejsze, kiedy nie widzi się smutnych oczu.-Po prostu, wytwórnia się delikatnie mówiąc piekli i nie wiem czy zostanę tutaj ten rok jak planowałam-westchnęła, zatrzymując łzy.- Zdenerwowały ich artykuły o Leonie w gazetach, opowiem Ci o nich później-wtrąciła szybko.- Clara szuka jakiegoś rozwiązania, ale nie wiem czy i jak długo będę mogła tutaj zostać-słone krople, same spływały po zarumienionych policzkach. 

            -Ale jesteś teraz, tutaj-zaczęła trzęsącym się głosem, Natalia-I to jest najważniejsze-delikatna dłoń brunetki, dotknęła kruchej ręki Violi. Marzyła aby tym gestem przelać chociaż odrobinę pozytywnych emocji. Tak bardzo chciała zobaczyć, choć cień uśmiechu na malinowych ustach, przyjaciółki. Blanco nienawidziła, kiedy ktoś bliski jej sercu wylewał łzy. Nie znosiła tego piekącego uczucia bezsilności, które ją obezwładniało,ale świadomość, że Ona może niedługo wyjechać... W tej chwili, mogło spaść na nią coś gorszego? -Proszę cię-starała się mówić jak najdelikatniej.-Ten jeden raz w życiu, uwierz, że nawet ty zasługujesz na odrobinę szczęścia. Zrobisz to dla mnie?-
               -Wszystko dla mojej siostry.

          Zapach naleśników roznosił się po całym mieszkaniu. Do tego kubki smakowe, Violi pobudziła delikatna woń truskawek. Gdyby nie ręka małego Adriana, nos na pewno sam pokierowałby ją do kuchni, ale po co skoro ma się tak uroczego przewodnika? Szatynka z radością wymalowaną na twarzy wtargnęła do kuchni, napawając się niesamowitym widokiem śniadania, znajdującego się na stole. Trzy naleśniki ułożone równo, polane odrobiną sosu czekoladowego i gdzieniegdzie walające się truskawki, stanowiły perfekcyjny widok z rana. Widząc iskierki, w  jej ciemnych oczach Verdasa rozpierała duma. Może nie uchodził za rodzinnego Masterchefa, ale co, nie co umiał wyczarować. Kuchnia nie stanowiła pomieszczenia, w którym przesiadywałby godzinami, jednak czasami warto się poświęcić. Odsunął jej krzesło jak prawdziwy gentlemen, nie odzywając się przy tym ani słowem. Po co niszczyć idealną chwile, perfekcyjne śniadanie źle dobranymi wyrazami? Jedli w ciszy, relaksując się miłym porankiem. Światło wpadało wprost na nich, przez okno będące wspaniałym punktem widokowym na sąsiednią ulice. Słońce leniwie wspinało się po niebie, czarując swoim blaskiem i budząc mieszkańców Buenos Aires do życia. Niebo było czyste, zapowiadając ciepły dzień, o który z resztą nie trudno było w Argentynie. Ludzie powoli wychodzili na ulice, tworząc nieodpartą melodię miasta. Ptaki- w niedalekim parku-rozpoczynały swe całodzienne koncerty. Samochody stopniowe zagęszczały swój ruch na drodze. Rozpoczynał się właśnie typowy dzień, w ich ukochanym mieście. Ich miejscu na Ziemi. 
               -Leon poczekaj-przerwał Ponte.-Wybiła czternasta-pokazał mu dość staromodny zegar wiszący na przeciwległej ścianie.-Muszę zmierzyć cukier-wstał. Kierowany przyzwyczajeniem, powoli wszedł do kuchni-nic specjalnego, opanowały ją odcienie brązu. Kilka szafek-tego właśnie kolory-stało pod ścianą, spokojnie czekając, na porę obiadową, czy śniadanie. Biała lodówka, usadowiła się tuż obok okna, przyciemniając jej wnętrze. Parapet, na którym zawsze stały ukochane przyprawy Leona- zaczynając od oregano, kończąc na bazylii-wciąż był przez nie okupowany. Nic się tam nie zmieniło, od ostatniej wizyty Maxiego.  Ponte czuł za sobą kroki szatyna. Pozwolił mu powoli iść za sobą. Nie raz widział jego jakże skomplikowaną 'operacje', więc jego obecność nie była żadnym problemem. Wręcz przeciwnie, wtedy czuł, że ma kogoś na kim warto polegać. Ma prawdziwego przyjaciela. Pośpiech nie był jego sprzymierzeńcem. Dlatego powoli wbił igłę w palec pozwalając spaść kilku kropelką krwi na biały,-jak mu się wydawało- papierowy pasek. Wykonywał te czynność codziennie od wielu lat. Ten sam rytuał ciążył na nim od odkrycia choroby. Krótkie badanie nie sprawiało mu przyjemności, ani nie wywoływało negatywnych emocji-robił to, co musiał. Znosił swój los z anielską cierpliwością. Cierpliwością, którą wielu mogłoby mu zazdrościć. Gdyby tylko chcieli spojrzeć na świat jego oczyma... Kto wie, może nie jedna dusza powróciłaby na swoje miejsce?
                 

***********

Wybaczcie. Nie dość, że miał być w sobotę to jest jeszcze taki djsbcjd ;-; 

Coraz mocniej upewniam się, że się do tego nie nadaję. -.- Ale za bardzo lubię pisać żeby rozstać się z moimi blogami, więc jeszcze się ze mną pomęczycie. <3 

 Nagrody za konkurs dodam pod Rozdziałem 24 na 'Teraz wiem..'. :) [To do Ciebie ty niecierpliwa małpo ♥]
I jeżeli chodzi o komentarze na Waszych blogach wezmę się za nie jutro, obiecuję. :)
Na sam koniec żeby było zabawniej. ^.^ Sobie Was ładnie proszę o 12 komów. Dacie rade? :)