Rozdział dziewiąty- 'Moja miłość, moje szczęście'

Dla Milagros,mam cichą nadzieje, że Ci się spodoba. :) 

Tyśka, zadedykowałam bym ci go znowu, ale tak trzeci pod rząd? XD Nie mniej jednak wątpliwości, że to dzięki Tobie pojawił się tutaj tak szybko. I to Twoja zasługa, że stało się to, co się stało więc chciałabym Ci za to serdecznie podziękować. Miło mieć słońce tak blisko siebie. 
 Może to jednak jest dedykacja? <333333333333 

         

           Życie to...

        Jak mamy je określić, skoro każdy ma jego swoją definicje, prawda? Staramy się funkcjonować jak reszta społeczeństwa, mając nadzieje, że nie wyróżniamy się z tłumu. Nie chcemy żeby wytykali nas palcami; nazywali dziwakami. Aż w końcu wszyscy stają się jedną, wielką,  szarą masą. Zero charakteru, zero oryginalności. Wszyscy idą w jednym kierunku, widząc tylko czubek swojego nosa. Rzeka płynie spokojnym nurtem, zabierając niczego nieświadome ofiary, które tracą własną osobowość. Topią się, kiedy wpadną zbyt głęboko, kiedy zatracą siebie  już całkowicie. Wtedy stają się dokładnie tacy sami. Ale co w tym złego? Kto teraz chciałby być inny? Do wystąpienia przed szereg potrzebna jest odwaga. Komu jej nie brakuje?
        Teraz spróbujmy ubrać w słowa szczęście i miłość. 
       

        Moja miłość teraz uroczo je śniadanie i promienie się do mnie uśmiecha, a szczęście wygląda tak jak ona czyli jest najpiękniejsze na świecie.
     -Pojedźmy w góry-to nie był pytanie. Oznajmił to po prostu, patrząc z uśmiechem na jedzącą naleśniki Violettę.-Wyjeżdżamy dziś wieczorem. 
        Za to moje szczęście ma brązowe włosy, głębokie oczy i pełen uwielbienia uśmiech. Natomiast miłość, to bijące dla niego serce, które jest schowane głęboko na dnie mojej duszy, kiedy nie ma go w pobliżu. 
          Adrian wesoło podskoczył na krześle i rozpoczął wędrówkę od cioci do wujka, przytulając się do nich najmocniej jak potrafił. Podobało mu się jak Violetta działała na szatyna. Dzięki niej, twarz Leona rozpogodziła się i mały nie widział już nad nim ciemnych chmur. Dawno nie zauważył, żeby bratu jego mamy przez tak długi czas iskrzyły z radości oczy. Chłopczyk szybko podniósł do góry rękę wuja pisnął z przerażenia. 
         -Moja bajka juś leci!-popędził, jak dało się najszybciej, do sąsiedniego pokoju. A oni? Wciąż nie ruszyli się z miejsc, chłonąc widok swojego szczęścia.

          Jedzenie zupełnie przestało interesować Violettę. Powoli- nawet wolniej niż powinna-przesiadła się na krzesło bliżej Leona. Cała odwaga, uszła z niej niczym powietrze z przebitego 'dla żartu' przez starszą siostrę balonu. Możesz próbować nadmuchać go z powrotem, ale i tak ci się to nie uda. Opuściła głowę aby ukryć pojawiające się na jej twarzy drobne rumieńce. Policzyła szybko do trzech, wzięła głęboki oddech i przygryzła dolną wargę, wmawiając sobie, że to przecież nic takiego. Szybko podniosła głowe, ale widząc ciekawość Leona znowu bezpieczniejsze wydało jej się patrzenie na swoje fioletowe, puszyste kapcie. Nie siedziała już przed nim wielka Violetta Castillo-światowej sławy

gwiazda, o wielkim głosie i jeszcze lepszym charakterze. Światła, kamery, flesze, fani zniknęli. Najważniejsze- jak mu się wydawało- rzeczy w życiu Violetty, trwały w zawieszeniu. Mieszkała sobie w zwykłej kawalerce, w zwykłej kamienicy. Nie było tutaj luksusów, do których bez wątpienia przywykła. Niczego, co mogłoby się jej spodobać.   A ona? Ona wydawała mu się zadowolona. Może nawet szczęśliwa. Gdzieś głęboko w sercu tlił się mały promyczek nadziei. Nadziei na to, że on jest po części za nie odpowiedzialny. Wystarczyłoby, aby ona rozpaliła jej jeszcze bardziej. 

             Podniósł palcem wskazującym jej podbródek, zmuszając aby przerwała 'podziwianie' podłogi. Szybkim ruchem złapała jego dłoń, trzymała ją mocno, co jeszcze bardziej rozbawiło szatyna. 
           Teraz? Poradzi sobie?
          -Mogę coś zrobić?-wyszeptała. Świat się dla niej zatrzymał, wystarczyło tylko jego delikatne skinienie głowy. Zgodził się, co ci szkodzi?- przekonywała samą siebie. Verdas nie miał pojęcia, o co jej chodzi? A tym bardziej, do czego jest zdolna? Mogła równie dobrze wyskoczyć przez okno jak i rzucić się na niego, namiętnie całując. W duchu krzyczał, żeby to drugi scenariusz wszedł w życie. 
              Jego modły się spełniły. Prawie. 

              -Naty, a może pójdziemy do parku na lody?- bezczelnie przerwała swoją opowieść, Violetta. Brunetka załamała ręce, patrząc na usatysfakcjonowaną przyjaciółkę. Castillo zaczęła się cicho śmiać pod nosem i ruszyła w kierunku kasy, aby  uregulować rachunek. Brunetka odgarnęła kilka kosmyków z twarzy i spojrzała w górę. Otuliły ją promienie słońca, muskając subtelnie jej drobną twarz. Spodobał jej się dzisiejszy dzień, opowiadanie Violetty robiło się coraz ciekawsze, a czekolady najadła się za wszystkie czasy. Brakowało jej tylko jednego... I wtedy w jej lewej kieszeni zabrzmiała cicha melodia oraz jej pierwsze słowa.

        

 Just give me a reason,

              Ona miała powód by kochać, by żyć, by marzyć, by śpiewać.  

I dziękowała za niego każdego dnia. 

[...]

And we can learn to love again!

Wcale nie musiała, ponieważ był On.

Maxi, zdecydowanie był jej największą siłą.

To jego kochała zdecydowanie najbardziej.

Otworzyła wiadomość SMS, tym samym wyłączając jedną z jej ukochanych piosenek. Nagle dzień stał się jeszcze piękniejszy. Natalia tak zapatrzyła się w ukochany telefon (a raczej w wiadomość przysłana, przez przystojnego bruneta), że nie zauważyła przybycia przyjaciółki, która zaszła brunetkę od tyłu i mocno przytuliła się do jej boku. 

               -A co to jest?-wyrwała Blanco urządzenie.-Czyżby wiadomość od Maxiego?-właścicielka komórki mrugnęła leniwie, nawet nie próbowała odebrać swojej własności. Czego miała się wstydzić? Czego miała się bać? Prędzej czy później prawda wyszłaby na jaw. Teraz przynajmniej będą dzielić te radość, razem jak prawdziwe siostry.-Jak się mają moje słoneczka? Kocham cię. Twój M.- Vilu przeczytała wiadomość od narzeczonego Naty.-Ooo, Maxio nazywa mnie słoneczkiem-rozmarzyła się szatynka.-On jest uroczy-oznajmiła, patrząc na brunetkę, która z trudem powstrzymywała śmiech.-Zaraz, zaraz-Hiszpanka, trzymała rękę na brzuchu, nie tak zwyczajnie. Była w tym taka...czułość; coś uroczego.- Ty jesteś w ciąży!-krzyknęła szeptem.-Natalio Blanco, czuje się oburzona, że mówisz mi o tym dopiero teraz, ale i tak się cieszę-pisnęła radośnie i pociągnęła przyszłą mamę na wymarzone lody.  

              Teraz mogły razem oczekiwać nowego cudu, bo szczęście każdy odbiera inaczej. 

        

             

          Leona irytowały niepewne ruchy szatynki. Zachowywała się jakby miała go skrzywdzić. Miał wrażenie, że Violetta widzi w nim porcelanowego słonika, którego mogłaby łatwo stłuc. Zbyt łatwo. Albo? Albo to ona się bała. Strach przed ponownym skrzywdzeniem, zapanował nad jej gestami. Skorupa, którą otoczyła się przed dziesięcioma laty, powoli zaczynała pękać, wpuszczając Verdasa do środka. Rozsądek kategorycznie jej tego zabraniał, ale to głupie serce przeważyło szale.Miała nadzieje, że słuchanie jego głosy choć ten jeden raz będzie dobrym rozwiązaniem.  Czasem zrobienie głupoty może okazać się najtrafniejszym posunięciem. Jednak rozum, który zawsze ceniła, musiał zainterweniować. Jej ciepłe usta, zamiast przeznaczonych na pocałunek warg Leona wylądował w złym miejscu. Dobrze zrobiłam-wmawiała sobie-niech nie myśli, że tak łatwo mu wybaczę. Ty już to zrobiłaś, podpowiadał jej wewnętrzny głos.  

              Trudno. 

           Kiedy oderwała się od jego ciepłego policzka, jej twarz wciąż znajdowała się blisko, bardzo blisko. Mogłem się odwrócić , zaśmiał się, jednocześnie wyrzucając takie niedopuszczalne sugestie. Ledwo powstrzymał się od wypowiedzenia ich na głos. Szkoda, że jej twarz jest aż stworzona to całowania, westchnął ciężko. I jak miał się powstrzymać, kiedy ona była tuż obok? Wystarczyło tylko  przesunąć głowę w przód o kilka centymetrów... Nie rób tego, krzyczał rozum. Najwyżej dostaniesz po mordzie, dodało serce, albo odwzajemni pocałunek.  Zero jeden. Głupszy wygrał po raz kolejny. 

              -Mogę zrobić coś jeszcze?-jej melodyjny głos, powstrzymał go od 'wykonania' zadania. Zobaczyła zgodę w jego oczach, więc ułożyła się tak, aby stykali się czołami. Teraz oczy Leona, wydawały się jeszcze bardziej zielone-jakby w ogóle było to możliwe.-Mogę?-kontynuowała. I pocałowała go łagodnie w nos. Zmarszczył brwi, uśmiechając się uroczo. 

                  -Teraz ja mogę coś zrobić?-przejął iniciatywę. Zabawa była dość ciekawa, więc dlaczego nie mógł tego zrobić? Nie czekał na jej zgodę, Violetta pochwyciła jego myśl i otuliła jego szyje kruchymi dłońmi. Niech smakują malinami,marzył Verdas, pochylając się do jej czerwonych ust. Maliny, to muszą być maliny. 

                  -A  ja cio mogę zlobić?- Violetta nie mal spadła z krzesła, słysząc małego Adriana. Dobrze, że tuż obok był jej rycerz na białym koniu, który dzielnie złapał swoją księżniczkę.     

                 -Możesz uciekać przede mną i  schronić się na kanapie-panowie pędem wybiegli z kuchni, zostawiając szatynkę samą. Jednak nie na długo, Castillo czym prędzej popędziła na czerwoną kanapę. Musiała dokończyć tę zabawę, chociaż trochę. Widok małego, całkowicie ją rozczulił. Rozłożył się wygodnie na dywanie, przytulając się do misia, z którym wiązało się kolejne miłe wspomnienie z szatynem. Poszukała go wzrokiem, siedział na wygodnym meblu i z szarmanckim uśmiechem. Śledził jej każdy krok.  Usiadła tuż obok, na początku zostawiając dość dużą szparę między nimi. Aż w końcu stało się. Przybliżyła się na tyle, aby stykali się ciałami. 

                -Mogę zrobić coś czego bardzo mi brakowało?-spytała się cicho, najciszej jak potrafiła. 

                -Oczywiście-nie czekając dłużej, wtuliła się w jego ciepły tors. Świat po raz kolejny stanął w miejscu. Ich otuliło przyjemne uczucie w sercu, które dzielnie trwało. I byli z tego powodu cholernie szczęśliwi. 

              -Nie wyrzuciłaś go-wskazał ręką na nieszczęsnego misia, dręczonego przez Adriana. 

             -Nie mogłam wyrzucić pamiątki naszej pierwszej randki-zamilkła szczęśliwa. Leon pocałował ją w czubek głowy, kładąc dłoń na jej tali i mocnej przyciskając do siebie.          

              Maxi otarł wyimaginowaną łzę z policzka i zaśmiał się serdecznie. Romantyczna historia przyszłego państwa Verdas, bardzo mu się spodobała. Mógłbym napisać o tym książkę. Pominął najistotniejszy fakt. Nie byli parą, nie mówiąc tutaj o ślubie. Ale wszystko jest możliwe, wszystko może się zmienić. I to szybciej niż by się tego spodziewali...

             -Świetna historia, stary, wiem-zaśmiał się serdecznie Leon.-Jednak się nie wymigasz, musisz coś zjeść bo ci cukier spadnie- czym prędzej ruszył w stronę kuchni.-Choć zabawimy się w kucharzy!-krzyknął rozemocjonowany. 

          -Mogę najpierw spisać testament?-nie zdążył. Fartuch, którym rzucił Leon trafił bruneta w głowę.-Czyli nie-podał się i tanecznym krokiem wszedł do kuchni, zastanawiając się czym Verdas go otruje.  Może nie będzie tak źle?   

            Przeraził go widok ilości przypraw jakich Leon wrzucił do sosu. Oregano, bazylia, tymianek, estragon, cząber, rozmaryn i wiele innych, których nazw nie zdążył zapamiętać. To miało znajdować się na pizzy? Z przerażeniem obserwował jego poczynania, sam nie przerywał ugniatania ciasta. Kiedy ten kretyn to robił zadanie wydawało się o wiele prostsze, wręcz banalne. Starał się jak mógł, nadać mu odpowiedni kształt, ale do włoskiej kuchni nigdy nie miał talentu. Właściwie.. To nie opanował świetnie jakiejkolwiek. Trzeba to przyznać, Ponte kucharzem był marnym. Ale przynajmniej nikogo nie otruł, co niewątpliwie powinno spotkać się z choć małą aprobatą. Dodał trochę więcej mąki, dalej męcząc się z czymś co powinno być spodem to pizzy. Po wielu próbach w końcu ciasto wyglądało jak ciasto. Dobrze ugniecione, prawie całkiem białe. I co najważniejsze, nie za rzadkie, nie za gęste. Prawie idealne, nie mogło być przecież perfekcyjne skoro przygotowywał je żółtodziób. Nie miało prawa i kropka. Każdy szanujący się kucharz potwierdziłby te tezę. Leon pochwalił przyjaciela, przejmując pałeczkę. Ponte za to został skierowany do krojenia reszty warzyw. W tym przypadku pomidorów, cebuli i czosnku. Sam Verdas zajął się położeniem ciasta na blachę. W tym celu, jak prawdziwy profesjonalista podrzucał nim, a ono samoczynnie drastycznie zmieniło swe rozmiary. Położył je na przygotowanym do tego wcześniej miejscu i ku przerażeniu Maxiego, zaczął rozsmarowywać zdecydowanie zbyt ziołowy sos, następnie znalazły się na nim pomidory, cebula, czosnek, pieczarki, papryka i szpinak. Zwięczeniem całości okazał się ser mozzarella. Starty staranie przez szatyna.
             -Mamy czterdzieści minut-za komunikował Leon, wkładając ich dzieło do piekarnika.-Powiesz mi w końcu to, co chcesz mi powiedzieć odkąd tu przyszedłeś?-podszedł do lodówki i starannie przedtrzosnął ją w poszukiwaniu dwóch butelek wody. Rzucił jedną przyjacielowi, sam otwierając orzeźwiający napój. Wykręcanie się nie miało już najmniejszego sensu.
              -To zależy-odparł tajemniczo.
          -Od czego?-podłapał haczyk, Leon. Razem z butelką wody, wyszedł z pomieszczenia. Dostojnym krokiem podszedł do kanapy i położył na niej swoje zmęczone ciało. Nogi położył na ciemnej pufie, stojącej tuż obok. Strzepał z ulubionych dresów mąkę. I aroganckim tonem odezwał się do przyjaciela, całkowicie ignorując poprzednie pytanie.-Jestem na tyle w dobrym humorze, że możesz poprosić mnie o bycie twoim świadkiem-reszta butelki została opróżniona.-Chyba, że masz coś ważniejszego do powiedzenia-Maxi, zajął miejsce na przeciwko.
            -Nie masz wyjścia-rozsiadł się wygodnie, z zadowoloną miną. Czarna koszulka, którą Ponte miał dziś na sobie mocno przylgnęła do jego ciała, uwydatniający słaby zarys mięśni, dość kuszący widok.-Chociaż równie dobrze mógłbyś zacząć mi gratulować-Verdas, znał go zdecydowanie za dobrze.
           -Zostanę wujkiem po raz drugi. Mam w tym większe doświadczenie, więc to mi należą się gratulacje, Maksio.
            -Kretyn-usiadł obok szatyna i podał mu gitarę.-Ile już nie grałeś?-najłatwiej było po prostu milczeć; siedzieć z założonym rękami i wpatrywać się w okno przez, które co jakiś czas dało się zauważyć lecącego ptaka. Zwykle czarnego. Co sprawiało, że Ponte nigdy nie patrzył w tym kierunku. (Oczywiście, jedna z wielu fobii z dzieciństwa.) Zbyt długo przysłuchiwał się ciszy, nie dotykał gitary. Nawet się do niej nie zbliżał. Przełamał swój strach, co do keyboardu, w końcu to była jego miłość. Porzucenie go nie  wchodziło w grę. Niektóre rzeczy kocha się za mocną i fortepian był jedną z nich. Gra na nim dostarczała mu wody, a pewna urocza szatynka powietrza. Razem utrzymywali go przy życiu. Zdołał wytrzymać bez nich dziesięć lat. I nie pozwoli żeby opuścili go choć na jedne dzień. Gra się rozpoczęła i to on postanowił ją wygrać. Bez względu  na to z kim przyjdzie mu się zmierzyć. Więcej się nie podda, nie potrafiłby.
              -Odkąd Violetta wyjechała-zebrał się w sobie, aby wypowiedzieć trzy słowa, wbijające mu nuż w serce. Z każdą literą coraz głębiej.
               -Ale już wróciła-powiedział spokojnie Maxi. Nie chciał zasmucać go jeszcze bardziej, nie chciał mu o tym przypominać. Jednak po burzy zawsze wychodzi słońce.
               -Dlatego zabrałem się za pianino, tego ustrojstwa jednak nie dotknę-wstał energicznie, oddając brunetowi instrument. Rozpoczął wędrówkę po pokoju, biorąc gwałtowne oddechy. Usłyszał jeden akort i natychmiast podszedł do okna zatrzymał się, opierając czoło na szybie. Miało my to pomóc, uspokoić?  Łzy cisnęły mu się do oczu, rozpamiętując dawne czasy. Cholernie tego nienawidził, ale wiedział, że Maxi oczekuje wyjaśnień. Zawsze na nie czekał.- Ja... To ja nauczyłem Violettę, na niej grać. Ona za bardzo mi się z nią kojarzy-spojrzał w niebo, które dzisiaj wydawało się wyjątkowo niebieskie, cokolwiek miało to oznaczać, wydawało mu się, że... że po prostu będzie dobrze. Może burza już minęła?-I do póki ona, my nie wrócimy do tego, co było, nie chce grać. Rozumiesz?-nie oczekiwał odpowiedzi. W pokoju był tylko jego najlepszy przyjaciel. A on zawsze rozumie, prawda? Cóż, przy najmniej taką miał nadzieje. Chociaż... Może znał go bardziej niż mu się wydawało?
           

        

******************

No i mamy Natkę w ciąży. :D Jak to powiedział ktoś mądry 'Są dorośli. To normalne.' <333333
Teraz powinniście dziękować Tyśce (Dulce) za Naty w stanie błogosławionym, bo gdyby nie ona to Maxi wysłałby tylko 'Kocham cię' i dziecka by nie było, ale nie wnikajmy bo tylko  ja wiem o co mi chodzi. XD  Również należą się je brawa, za to jak szybko się pojawił. Nie zgadniecie, kto nie mógł się doczekać. Czo nie, że fajnie? :D  I wiem, że będziecie krzyczeć, że się nie pocałowali, ale nie mogą bo to cały plan mi zniszczy. XDDDD
Jakby się coś tam do góry było nie tak, to mnie o tym poinformujce, ok? :3
Szalona ja dziś proszę o 13 komów. ♥
Kocham sobie Was, Soph <333333