Rozdział piętnasty- "Zapach bajek"

Dla Julii Zuzanny i Aussie.

Dziękuję za zawsze ciepłe słowa.

Dziękuję za uśmiech na mojej twarzy.

Dziękuję Wam, że jesteście. :)

Bajki chyba wszystkim przywołują na myśl jedno - dzieciństwo. Z pośród setek tysięcy kolorowych historii każdy z nas ma jedną, wyjątkową perełkę, która wywołuje najszerszy uśmiech; dzięki której serce bije czyściej. Te ułamki sekund, które tworzą obrazy w naszej głowie, sprawiają, że przez chwile znów zwierzęta potrafią mówić, wróżki istnieją a przed potworem z szafy chroni nas cieplutka kołdra; moment przez który jeszcze raz jesteśmy dziećmi. 
Bajki mają różne zapachy. Jego pachnie poranną, Nibylandzką rosą, kiedy Piotruś Pan wraz z kompanią smacznie śpią w wygodnych łóżkach i śnią, bajkowymi snami. Nie muszą przecież wychodzić z łóżka wraz z pierwszym śpiewem ptaków. Nie znają pędu miasta i pośpiechu dorosłych, otula ich błoga niewiadoma. Spokojna noc, poprzedzająca radosny dzień. Bez zmartwień, bez stresu, bez smutków. Tylko kapitan Hak, imitując biegnący czas, kończący beztroskę, był skazą na prawie idealnej wyspie.
Za to jej bajka śmierdziała mokrym psem. Uwielbiała historię szczeniackiej miłości Trampa i Lady. Jego wierność odnośnie rozpieszczonej suczki, oddanie i przywiązanie. Rasa jako symbol różnych klas społecznych, pokazana w nieco innym wydaniu, tak pięknie komponowała się z całym geniuszem tego filmu.
Dodatkowo rozczulał ją widok, siedzącej psiej rodziny na dywanie. Typowa psiara.
Bajki uczą nas pięknych wartości życia. Bella udowodniła jej, że kochać można każdego, wygląd i sierść nie miała znaczenia, tylko charakter był wart uwagi. Ukochany Kopciuszka, udowodnił mu jak skończonym idiotą można być, skoro nie poznaje się ukochanej a jedyny trop do niej prowadzący to szklany pantofelek. Za to bardo lubił historię Kubusia Puchatka i jego wspaniałe przebłyski inteligencji, przedzierające się przez żółte futerko i wieczną chęć pożarcia miodu.
Bajki, te opowiadane przez rodziców na dobranoc, żeby po raz kolejny wyobrażać sobie, że księżyc jest zrobiony z sera i te oglądane z zapałem w telewizji i książkach, wyróżniały coś, czego nie da się podrobić; coś co każdy definiuje na swój niezawodny sposób.

Czym pachnie Twoja bajka? 

-Myślałaś już nad imieniem?

-Jesteś okropna!-Obruszyła się Natalia.-Mówisz mi, że ty i Leonowaty jesteście razem, a ty mi wyskakujesz z imieniem dla dziecka, które siedzi we mnie, może od dwóch tygodni.
-Jesteśmy tak jakby razem, złotko.-Spojrzała wymownie na przyjaciółkę i chyba po raz pierwszy tego dnia, zwróciła uwagę na jej ubiór. Blanco miała na sobie czarną, tiulową spódniczkę przed kolano (zakładała je tylko, kiedy miała dobry humor) do tego jakaś turkusowa bluzka i jej ukochana czarna, skórzana kurtka, którą, przez upał, trzymała w lewej ręce. Naty nie była fanką szpilek, więc miała na nogach znoszone trampki. Niedługo obydwie skończą trzydziestkę, a styl z czasów Studio nie uległ większym zmianą. Może oprócz jednej malutkiej rewolucji, Violetta polubiła noszenie spodni. Dziś też je na sobie miała.
-Jak do jasnej cholery jesteście "tak jakby" razem.- Wywindowała rękami cudzysłów w powietrzu i przybrała jeden z odcieni purpury.
-Nie denerwuj się, dziecko pomyśli, że ciotka jest zbyt wkurzająca, żeby prowadzić zwykłą konwersacje.-Zaśmiała się widząc wyraz twarzy przyjaciółki. Kochała śmiać się w jej towarzystwie. Zawsze było to takie szczere poczucie szczęścia, które czuła tylko przy niej, ale ostatnio zauważyła, że to przyjemne ciepło odczuwała również przy Leonie.
To musiał być dobry znak. Po prostu musiał.
-Nie mów do mnie złotko, królewno.-Zganiła ją brunetka. Żeby dodać dramatyzmu sytuacji, odwróciła się szybko od Violetty i ruszyła do przodu, szybkim krokiem, przy okazji wprawiając w ruch swoją burzę włosów.
-Nie martw się, to hormony!-Krzyknęła za nią rozbawiona. Podparła się rękami w biodrach i czekała aż Hiszpanka stanie w miejscu. Nie trwało to długo. Po przejściu jakiś trzydziestu metrów zatrzymała się nagle i odwróciła z kamienną twarzą.
-Sama jesteś jednym wielkim hormonem!-Odkrzyknęła.-A teraz choć tu i dokończ opowieść o twoim seksie z Leonem!-Teraz to Vilu przybrała kolor pomidora. Park. Ludzie. Pełno ludzi. Ona. Krzyk. Boże, Natalia! Jeżeli to trafi do gazet, to... to... Właściwie co się stanie? Przeżyłaś tysiące durnych artykułów i plotek wyssanych z palca. Teraz jesteś po prostu szczęśliwa. Powinnaś żyć tym szczęściem, dzielić je i mnożyć.
-Odbiło ci, wariatko?-Spytała, kiedy po wyczerpującym biegu na szpilkach, rzuciła się, żeby objąć przyjaciółkę. Ponownie zaniosły się śmiechem, a szatynka po raz kolejny poczuła, to przyjemne uczucie ciepła.
Dawno nie czuła się tak dobrze, ale jednak było coś, co nie dawało jej spokoju. Wciąż wracała do oblanej księżycem nocy, a właściwie wieczoru; doskonale pamiętała łzy wzruszenia, kiedy wywołali jej imię. Nigdy nie zapomniała też o swoim rozczarowaniu i pękniętym sercu.
Ale wciąż bała się zapytać, wydawało jej się, że to zburzy jej ciężko budowany zamek i zabije resztki uczucia. Nie miała podstawy go osądzać, przecież wtedy mogło się coś stać, wydarzyć. Mimo wszelkich prób zaprzeczania, bolało. Mniej niż, kiedy śpiewała Podemos przed tysiącami ludzi, przed sceną i w internecie, ale bolało. I nie miała pojęcia, co z tym zrobić. Jak zwykle, Violetto. Zawsze byłaś niezdecydowaną siksą, raniącą wszystkich dookoła. Cóż, Diego, sobie na to zasłużył, bez wahania. Ale Leon, Natalia, Maxi? Nie, oni nie zasługiwali nawet na szczypanie, towarzyszące pobieraniu krwi. Ta rozsądna część Violetty ufała Leonowi, ale tą, która często nie potrafi zdecydować się na smak płatków śniadaniowych, wciąż nachalnie krzyczała jednym pytaniem.
Dlaczego wtedy nie przyszedł?
-To, co...-Szturchnęła ją Naty, kiedy opanowały śmiech, na tyle, żeby stać prosto.-Powiesz mi jaki jest w łóżku?
Vilu, pokręciła tylko z niedowierzaniem głową. Zadziwiające, jak bardzo kochała jej zupełnie nieśmieszne poczucie humoru.
Jej twarz po raz kolejny rozjaśniała. Kogo, oszukiwała? Przecież chciało jej się śmiać, dokładnie jak Natalii. I bez zastanowienia zawtórowała najlepszej przyjaciółce na świecie.


Liczył kroki. Każdy dodawał mu coraz więcej obaw, budował niepewność. Oddychał niespokojnie. Każdy wdech w roztrzęsione ciało, był coraz gorszy. W końcu usiadł zrezygnowany na kanapie obok, oglądającego telewizje Adriana. Pięciolatek zdawał się w ogóle nie przejmować zestresowanym wujkiem. I dobrze. Dzieci powinny mieć gdzieś dziwne zachowania dorosłych.
Leon się wkurzał, bo tak naprawdę, nie miał czym się denerwować. Poszła tam, jest w dobrych rękach, odpowie na kilka pytań i wróci. Wróci w jego ciepłe objęcia, będzie mógł bezkarnie skraść jej pocałunek, przytulić ciepły policzek do jej rozgrzanego policzka. Będzie mógł być przy niej. Nareszcie. Tyle lat żył w przekonaniu, że więcej nie ujrzy radosnych oczu, w których często błyszczał brązowy cyrokon.
To dziwne jak bardzo serce może za kimś tęsknić. Jednak dopiero, kiedy skosztujemy zakazanego owocu, czujemy jak bardzo dusza krwawiła. Zupełnie jakby dostać kubłem zimnej wody, wiesz, że zmarzniesz jeżeli dotknie choć skrawka twojej skóry, ale dopiero wylana na ciebie, staję się najgorszą rzeczą twojego życia. Na szczęście tylko przez chwile, bo przypominasz sobie, że świat to pasmo porażek, zła i śmierci. Wtedy nawet mokry, uświadamiasz sobie, że w pierwszej kolejności udusisz, osobę, która ci to zrobiła, żeby po chwili wrócić do szarej codzienności.
Potem przypominasz sobie o niej. 
I nagle nawet ciemne chmury, nie potrafią zasłonić ci niewidzialnej tęczy, na którą ty patrzysz z  najszerszym uśmiechem.

-Jak poszło na konferencji?
-Natalia, oczywiście, że poszło świetnie. W końcu kto ma najlepszą menadżerkę na świecie?
-Auch, to zabrzmiało iście po gwiazdorsku, wiesz?-Odwróciła się, nie słysząc charakterystycznego dźwięku szpilek, uderzanych o chodnik. Zobaczyła, że Violetta stanęła w miejscu i przygląda się jej badawczo.
-To źle? Przecież nie zmieniłam się tak bardzo przez te dziesięć lat, prawda? Proszę powiedz, że nie.-Głos jej drżał. Brunetka dawno nie słyszała tego błagającego tonu. Prawie zapomniała, że Castillo, może brzmieć tak żałośnie i domagać się informacji, która uspokoiłaby jej sumienie. A ono, bardzo lubiło dawać się jej we znaki.
Była chodzącą, tykającą bombą, przejmującą się każdym najdrobniejszym błędem. Czasem przez to obawiała się mówić, chodzić a raz nawet nie chciała przez to wstać z łóżka. Mogła przecież źle coś powiedzieć, spojrzeć w lustro i... już nie zobaczyć siebie, tylko wygwiazdorzoną cizie, niewidzącą własnych przyjaciół.
-Hej, Vilu. Od czasu do czasu masz prawo pogwiazdorzyć.- Zmieszała się trochę. - O ile w ogóle tak to można nazwać.
-Dzięki.
-Za co?-Natalia nie ukrywała zdziwienia.
-Za to, że mam kogoś takiego jak ty. I za to, że mogę marudzić bez powodu i...-Blanco przerwała się szybko.
-Później będziemy wychwalać mnie pod niebiosa. Błagam cię, mogłabyś w końcu skończyć.
-Mogłabym.-Znowu ruszyły przed siebie, ramię przy ramieniu, serce przy sercu.-Nie wyobrażasz sobie jak rzucił się na mnie, kiedy wróciłam do pokoju. Ale było to takie słodkie. Otworzyłam i pierwsze, co zobaczyłam, co poczułam, to jego ramiona. Wiesz, były takie ciepłe, czułam się jakby otulało mnie słońce. Zapytał jak poszło, a ja odpowiedziałam, że przejmuje się trochę za bardzo. Wzburzył się trochę, ale przeszło mu, kiedy wyjaśniłam wszystko po kolei. W zasadzie nie było specjalnie czego opowiadać, pogadałam trochę i potwierdziłam, że jestem z Leonem. Koniec.
-Przecież musiało się coś jeszcze wydarzyć.-Oznajmiła Natalia.
-Wydarzyło.-Odpowiedziała z tajemniczym uśmiechem, szatynka.

Czwartego dnia wyszli na wycieczkę po trudniejszym szlaku niż poprzednio, ale wciąż trasa nie wydawała się ponad możliwości Adriana. Na szczęście mieli racje. Przez kilka godzin podziwiali zielonkawe stoki, wysokie drzewa i oddychali świeżym powietrzem. Violetta od czasu do czasu nuciła melodię, nie znaną ani sobie, ani tym bardziej Leonowi. Słowa powoli układały się w jej głowie, a kilka nutek z każdym przebytym kilometrem brzmiało coraz wyraźniej. 
Po dotarciu na szczyt piosenka była niemal gotowa.


-Napisałaś piosenkę?-Natalia o mało mnie wrzasnęła z zachwytu.
-Owszem.-Odparła z dumą.-Całkiem niezłą, szczerze mówiąc. Jest jeden problem, to duet.

-W czym problem? Masz tyle utalentowanych, koleżanek.-Hiszpanka przypomniała sobie o jednej dziewczynie z wytwórni Vilu, której nie znosiła.-I jedną pseudo psiapsiułę.

-To duet o miłości. 

-Och.-Zrozumiała.

Rzeczywiście, to był swego rodzaju problem. Problem był wysokim, przystojnym brunetem i miał na imię Leon. Oczywiście zniknąłby jeżeli cały utwór pozostałby tajemnicą i pod żadnym pozorem nie chciałaby go nagrywać. Jeżeli postanowiłaby inaczej... 

Ciężko byłoby i jej i jemu. Trudno było śpiewać piosenkę o swoich najgłębszych uczuciach, z kimś, kogo się nie kocha. O tyle trudniejszym było patrzenie na miłość twojego życia, wyśmiewającą historie własnego serca w oczy kogoś innego. 

Oboje to przeżyli.

I oboje nie mieli ochoty przeżywać tego jeszcze raz.

Wieczorem, tego samego dnia.
Piosenkę, jej nieoszlifowaną wersje, zagrała wieczorem na gitarze. W teorii, sama dla siebie. W praktyce, do jej boku przytulił się zmęczony Adrian i z podziwem, wsłuchiwał się w pojedyncze nuty. Łapczywie łykał każdy dźwięk. Aż w końcu, wykończony długą wędrówką zasnął tuż przy niej z ogromnym uśmiechem na ustach. Miło było patrzeć na tak słodkie stworzenie, które przy tobie czuło się bezpiecznie. Pomyślała, że matki czują się tak zawsze, widząc swojego ukochane dziecko. 
I po raz kolejny, zakuło ją serce. M a m a. Sama nie miała okazji doświadczyć tej miłości i wcale nie zapowiadało się, że kiedykolwiek będzie mogła przekazać ją komuś innemu. Co innego Natalia, miała swojego Maxiego, dobre życie. Do szczęścia od zawsze brakowało jej dzieci. Tyle, że ona byłaby idealna w roli mamy. Była wręcz do tego stworzona. Może... Może było to, coś w rodzaju przeznaczenia? 
-Lubi cię.-Powiedział Leon, zamykając drzwi od jego pokoju. Położył go na wygodne łóżko, żeby sny były jaśniejsze. 
-Ja też go lubię.-Wyrwało się jej bardziej do siebie, niż do swojego chłopaka. Czy to, nie brzmi fajnie? Mój chłopak. 
-A wiesz, kto lubi cię bardziej?-Usiadł tuż obok i pozwolił, żeby teraz to ona wygodnie ułożyła głowę. Pocałował ją w czubek głowy. Uwielbiam, kiedy to robi. 
-Może pewien przystojny szatyn, którego z chęcią bym teraz pocałowała?
Odpowiedź twierdząca, dwa razy.


-Pomożesz mi w roli, taty, prawda Leon?-Denerwował się. Jakoś nie potrafił skupić się na porywającej opowieści, o ich odrodzonej miłości.
-Max, uspokój się. Dopiero się dowiedziałeś, że będziesz tatą. Masz całe osiem miesięcy, żeby się do tego przygotować. Ale mogę ci obiecać jedną rzecz.
-Jaką?-Czyżby wyczuwał podstęp?
-Pamiętasz, jak jako dzieci wiecznie oglądaliśmy Disney'owskie bajki albo je czytaliśmy? Przypominasz sobie, kiedy w domku na drzewie, sporządziliśmy listę ich zapachów? Jak Kopciuszek śmierdział topionym szkłem z pantofelek? A Śnieżka, spoconymi skarpetkami krasnoludków?-Leon pochylił się do przodu, wspominając, tyle godzin, spędzonych nad ich 'tajnym projektem'.
-Pewnie, że tak.-Nie mógłby zapomnieć.
-Dokładnie to samo będziemy robić z mini Ponte.-Z powrotem opadł na oparcie kanapy.
-Zmieńmy temat. Ciągle o tym gadam, wiesz? Ale to niesamowite wiedzieć, że za kilkanaście miesięcy mały człowiek powie do ciebie tato. Rozumiesz to? Zostanę tatą. Tatą!-Krzyknął z radości, której nikt nie miał prawa mu odbierać. W końcu to, do niego dotarło.
Verdas, skrzywił się wewnętrznie. Chciałby być w położeniu swojego przyjaciela, ściskać Violetta za rękę a drugą błądzić po jej brzuchu i krzyczeć jeszcze głośniej niż on.
Ale to było tylko głupie marzenie. Głupie. Marzenie.
Marzenia nie są głupie, oznaczają jeszcze jeden cel do osiągnięcia. 
W tym wypadku chyba jednak są.
-A co z piosenką?-Nagły spokój przyszłego taty, zdziwił Leona. Przed chwilą był pewien, że Maxi może latać, a on znowu stąpa twardo po ziemi.
-Nie wiem, przez cały miesiąc pokazała mi tylko melodię.-Westchnął, jakby miało to, coś zmienić.

______________________________
Dziś mam do Was głupie pytanie (może nie do końca?), więc czym pachnie Wasza bajka? :)
Ja osobiście podpisuje się pod zapachem mokrego psa, dodałabym do tego jeszcze świeżą trawę na sawannie z Króla Lwa. :)
Czekam na Wasze opowieści, które naprawdę uwielbiam czytać. Nie krępujcie się. :P
Przesyłam cieplutkie uściski! ♥
Dobranoc. <3