Rozdział czternasty- 'Wiara'

Wiara jest pojęciem absolutnie względnym. Wiara jest indywidualnością. Wiara jest niewidoczna. Wiara jest własnym wyrzutem sumienia. Wiara jest Twoja. Wiara jest jedna. Wiara jest inna.

Wiary nie widać. Żadnej ważnej wartości życia nie można dotknąć. Miłość, szczęście, przyjaźń, wierność, radość. Pragniesz ich najbardziej na świecie, ale nie potrafisz ich znaleźć, nie umiesz dotknąć, nie masz szans zobaczyć.

To dlatego wszyscy twierdzą, że to coś tak niesamowitego.

Społeczeństwo jest święcie przekonane, że bez miłości, bez którejkolwiek z tych gwiazd życia, człowiek nie może być spełniony, nie ma takiego prawa. Chyba, że jest psychopatycznym mordercą albo zadufanym w sobie narcyzem, któremu oprócz lustra do całkowitej euforii potrzeba góry zielonych banknotów. Psychopatyczni mordercy raczej nie przejmują się wiernością czy też szczęściem. Pewnie nie zdają sobie nawet sprawy, że takie coś ma prawo bytu. I to dużo większe niż oni.

Kiedyś wierzono, że świat jest płaski, czyli wiara nie nie jest do końca rzeczą nieomylną.  

Jakby coś mogło być. 

Jak ją scharakteryzować?

Takie nie wiadomo co, przychodzę od naszych rodziców, zależne od naszego położenia geograficznego, przynajmniej w większości. Dla jednych jest całym światem, podstawą funkcjonowania. Dla drugich ciążącym na barkach obowiązkiem.

Pomimo tych wszystkich zawirowań, wszystkich "tak" i "nie", wszystkich za i przeciw, każdy wierzy. Nawet niewiara w Boga jest wiarą w jego nieistnienie.

Ana, menadżerka Violetty, dotarła do hotelu jeszcze przed zachodem słońca. Oczywiście, cały szereg ludzi z aparatami nie omieszkał się przeoczyć się tak nieistotnego szczegółu.

Przyjechała tutaj tylko po to, żeby ratować tyłek Violettcie, prawda? W końcu od jej kariery zależna była dalsza przyszłość kobiety.

Taki gwiazdorski łańcuch pokarmowy, tylko dużo bardziej brutalniejszy niż ten w przyrodzie. Ludzie to nie zwierzęta. Musieli doprowadzić go do stanu odpowiedniego dla ich ambicji.

Czyli wszystko musiało mieć większy rozmach, krew musiała lać się częściej, słowa miały być okrutniejsze a uśmiechy bardziej fałszywe. Doprowadzili do zwykłej sobie przesady, jak zawsze.

Show trwa bez względu na ilość straconych głów. 

Przyjaciółka Violetty, weszła do hotelu, pewnym krokiem w czarnych szpikach, w których nawet stanie wymagało dużego wyczucia równowagi. Błyski tych wkurzających światełek, potrafiły tylko i wyłącznie dolać oliwy do ognia. Pożar wymknął się spod kontroli. Czerwone iskierki dopadały coraz więcej duszyczek, które coraz zachłanniej oczekiwały ratunku - wody.

To Ana był strumieniem, który okiełzna syczące gorącem płomyki?

Absolutnie bez żadnego słowa, bez ani jednego 'przepraszam', przecisnęła się przez tłum, jakby był tylko ciężką mgłą, której kropelki mogą co najwyżej osiąść na skórze. Była jak samotna góra, u szczytu, której blade chmury łapczywie łapią się szczytu.

Pytania, masa pytań tylko odbijała się od jej uszu. Nie miała zamiaru sama stawiać czoła pasożytom, czekającym na jeden upadek. Tylko jeden.

To nie było jej przyszłość. Ona była tylko zesłanym aniołem, który miał pomóc ją uformować. Nie była bohaterką tej historii, była jej autorką. Przynajmniej częściowo.

Weszła do windy i pustym wzrokiem, patrząc się na tych wszystkich idiotów, marzyła o liście z Hogwartu; o ugryzieniu pająka albo o ojcu Posejdonie.

Cokolwiek żeby spłynęła na nią jakakolwiek siła. Coś, dzięki czemu jednym skinieniem palca mogłaby załatwić cały margines społeczny zwany paparazzi.

Jednak nawet nieustana w wiara w taką ewentualność spełzłaby na niczym.

Nie każda wiara jest słuszna. I nie każda jest potrzebna.

Kiedy winda ruszyła poczuła dziwny rodzaj ulgi, choć przez sekundę ich nie widziała. Jeszcze przez chwile może się martwić. Jeszcze przez moment.... Drzwi się otworzyły i znów trzeb było założyć skorupę. Znów trzeba było być silnym.

Wszystko, żeby jakoś utrzymać równowagę.

Pokój Violetty i Leona, nie znajdował się głęboko we wnętrzu korytarza. Wciąż zmartwiona, lecz jak zwykle opanowana, podeszła do brązowych drzwi. Drzwi jak drzwi, nic szczególnego i trzy razy uderzyła delikatnie pięścią. Do środka wpuścił ją mały chłopczyk, którego widziała na oczy pierwszy raz.

-Ty musisz być Adrian, prawda?-Nie lubiła dzieci, ale szatynka miała racje - mały wydawał się strasznie sympatyczny.

-A pani tą super bohaterką, która uratuje cały ten bałagan?

Już zaskarbił sobie jej serce. Kto powiedział, żeby wszystkie dzieci wkładać do jednego worka? Może gdzieś jeszcze są małe aniołki, które swoją słodyczą sprawiają, że ten świat nie jest taki zły.

-Cześć, jestem Leon. Leon Verdas.-Zza pleców małego, pojawił się wysoki mężczyzna o brązowych włosach. Wysoki, umięśniony i.... bardzo przystojny. 

Ale zajęty, Ana. ZAJĘTY. No, nie do końca. 

-Hej, Ana, ale to pewnie już wiesz. - I ten piękny uśmiech. - Co z Violą?

Jesteś tu dla niej, tylko dla niej. Pamiętaj.

-Ze mną wszystko w porządku, serio. - Odezwał się, zachrypnięty głos z drugiego końca pokoju.

Nie było z nią najlepiej, ale też nie najgorzej. Podniosła tyłek z wygodnego fotela i podeszła bliżej gościa. Przytuliła się do swojej menadżerki, którą po tych wszystkich latach wspólnej pracy traktowała jak przyjaciółkę. Została w jej ramionach tylko na chwile. Obok niej nie było tak bezpiecznie jak przy nim. Nigdzie nie było bardziej bezpiecznie. 

Castillo oczywiście stanęła obok Verdasa i wtedy jej twarz natychmiast pojaśniała, wystarczyło jedno spojrzenie. Tylko jedno.

Brunet objął ją ramieniem i czule pocałował w czoło. Razem wyglądali jak idealnie dopasowane kawałki puzzli, trochę poobdzierane, gdzieniegdzie obrazek na nich niemal całkowicie się starł. A one wciąż trzymały się mocno i nikt nie powinien myśleć o ich rozdzieleniu. O ile w ogóle byłoby to możliwe.

Idealnie dopasowane fragmenty. Teraz. Zawsze. Wiecznie. 

-Damy radę.

Przytaknęła. 

Ale jedno pytanie wciąż odbijało się echem po hotelowych ściankach. To jedno pytanie wciąż siało niepewność w przekonanych sercach; miało siłę przebicia, którą tak spektakularnie mordował skomlącą nadzieje; pastwiło się nad nią, biorąc z tego zbyt okrutną rozkosz, zbyt nienormalną; i wciąż tak ciężko oddychało, zastraszając; było za bardzo natarczywe; ono po prostu b y ł o . I bez tego przedstawienia, BYŁO.

Naprawdę w to wierzysz?

 

Parę, paręnaście godzin strachu później...

Nie było tak źle. Noc, o dziwo zagłuszała swoją ciemnością pytania pytanie.

Miękka poduszka, świeże powietrze, ciepła kołdra i szczypta zmęczenia kusiły razem z łóżkiem do długiego i słodkiego snu. Skorzystał z zaproszenia z pełną premedytacją. Miał dość tych wszystkich niby-problemów dorosłych. Przecież byli razem, czego się bali? Potwora spod łóżka? A może tego groźniejszego, z szafy?  

Istnieją jeszcze inne straszne stwory? 

Te w koszmarach. 

Ale Adrian nie miał złych snów, nie wiedział co, to koszmary. Morfeusz obdarował go od urodzenia cichym, spokojnym snem z szczęśliwym zakończeniem. 

I wkrótce znowu porwał go w swoje złote sidła i znowu zaprowadził do złotej krainy w złotym świecie.

Ścianę albo dwie, dalej...

-Co sądzisz o Anię?

Pułapka? 

-Jest... miła. - Więcej pewności siebie, Leon. - I nawet ją polubiłem. - Utonę? 

W końcu kobieta nie należała do brzydkich i kto jak kto, ale Violetta to dostrzegła. Ana była długonogą blondynką, jedną z tych uwielbianych w liceum, jedną z tych idealnych panienek, które zawsze dostawały czego chciały. Miała drobny nosek, pod którym odpoczywały małe usta. Głos miała przeciętny, na szczęście nieskrzekliwy. I miała niezły... tupet? A na pewno styl i doskonale wyczucie równowagi, najprawdopodobniej też wysoki próg bólu. W tak wysokich szpilkach nawet Herkules nie wystałby trzech minut, nie mówiąc o chodzeniu. Inną sprawą jest, że buty musiałby być robione ręcznie na tak prawdopodobnie wielką stopę. 

Verdas, w pewnym stopniu ją podziwiał i zazdrościł. Przez tyle lat miała Violettę u swojego boku, on mógł jedynie podziwiać ją na zdjęciach.

Ale przecież jej tego nie powie. Ma jeszcze trochę życia przez sobą. 

-No tak... Dobranoc, Leoś. 

Leoś, czyli nie jest tak źle. Odetchnął z wyraźną ulgą. 

Uratowałem się.

Ulga odeszła w zapomnienie, kiedy tylko odwróciła się do niego plecami. 

No tak...

Jakiś czas temu, (godzinę, trochę mniej) odrobinę poprzytykali się o miejsce do spania. Adrian, miał swój pokój, więc problem po części sam się rozwiązał. Jednak duże (naprawdę wielkie!) małżeńskie łóżko, odrobinę komplikowało sprawę. Było czarno-czerwone z truskawkowym baldachimem, dookoła. I cholernie wygodnę.

Chcieli spać razem, ale nie mieli zamiaru wypowiedzieć tego głośniej niż w myślach. Propozycje spania na podłodze, w fotelu i wynajęcia drugiego pokoju było dziwną formalnością, aby obydwoje zgodzili się spędzić (nie)razem tę noc, w jednym pokoju, na jednym łóżku, przy swoich sercach. 

Rozum musiał dopowiedzieć swoje trzy grosze i oznajmił, że będą spali do siebie plecami żeby było... mniej niezręcznie, cokolwiek miało to znaczyć. 

-Dobranoc, Vilu. 

I odwróciła się od niego, ale on nie potrafił więcej tego zrobić. Patrzył na nią i siłą powstrzymywał się, żeby nie dotknąć jej jasnej skóry. 

Nie mógł. 

Szatynka wyczuwała jego wzrok, jak zawsze. Był taki ciepły, był ulubioną iskierką w jej sercu. Tą najbardziej pożądaną.

Odwrócić się? 

Zrobiła to i znalazła się tuż przy jego twarzy, blisko, ale wciąż za daleko od jego słodkich ust.

-Pamiętasz moje łóżko z baldachimem, to fioletowe, po remoncie w moim pokoju? - Uśmiechnął się w odpowiedzi, doskonale pamiętał. Poza tym wiązało się z nim pewne wspaniałe wspomnienie. Część ich wspólnej drogi. - Pomyślałam, że... - Ona mówiła o...?-Mógłbyś opuścić zasłonki? Wiesz jak lubię tak spać.

Czyli nie chodziło jej o to, co jemu. 

Gratulacje, palancie. Jesteś większym idiotą niż myślałem. 

Spełnił jej prośbę i położył się jeszcze bliżej niż wtedy. Do perfekcji brakowało jeszcze wielu schodów, ale u ich szczytu... Jak daleko do tych drzwi? Do rajskiego przejścia? 

I znowu zostawiła go z widokiem swoich pleców, ale tym razem porwała ze sobą jego rękę. Zdziwił się, ale przytulił ją do siebie, tak jak chciała. Spletli palce razem i w sumie mogli by tak zasnąć. Tylko po co? Po co kończyć coś tak przyjemnego? 

Boże! Jedno ramiączko od piżamy (albo raczej cienkiej szmatki, nie było jej zimno w czymś takim?) zsunęło się z jej ramienia. 

Dasz radę powstrzymywać się dalej, Leon? 

-Naprawdę chcesz udawać, Violetta?

Nie. Nie udało się. 

Nie odezwała się słowem. Puściła jego ciepłą rękę i nie zważając na zimne panele, wstała z łóżka i prostym krokiem podeszła prosto do okna. 

-Violetta, ja...

-Nie, nic nie mów. 

To nie była prośba, tylko twardy rozkaz, który nie oczekiwał sprzeciwu. 

Ale nie kazała mi nie podchodzić do siebie. 

Szatynka zdążyła usłyszeć tylko chrzęst sprężyn i prawie od razu poczuła jego oddech za sobą. Nieśmiało położył ręce na jej biodrach i powoli złączył je ze sobą. Otulił ją całą sobą, a brodę położył na jej ramieniu. Oczywiście nie obyło się bez pocałunku w szyje, które tak lubiła.

Słodko, naprawdę uroczo Leon. Myślisz, że takim tanim chwytem mnie przekonasz?

Miałeś racje.

-Nie mam na to ochoty.

Pocałowała go, najbardziej zaborczo jak tylko potrafiła. To i tak było za mało. 

Jedną ręką przeczesywała burzę jego czekoladowych włosów, nienawidził tego, ale ona kochała dotykać każdej części jego ciała. 

Leon usilnie starał się być grzeczny i trzymać się tylko jej bioder. Udawał świętego, jak zawsze. Jednak po krótkiej chwili (które teraz nie były czasem, nie istniały, zegar nie tykał, byli tylko oni) nawet jego opętała mroczniejsza strona.

To już nie był tylko pocałunek. 

To było pożganie z przeszłością i powitanie przyszłości. W między czasie chłonąc teraźniejszość. 

Wątpliwości jednak wciąż chowały się za gorącem ich ust.

Kiedy o tym mówił, zupełnie nieświadomie zmieniał swoją minę na dużo spokojniejszą i weselszą. Natomiast w kącikach oczu pojawiły się słodkie zmarszczki, na światło dzienne pokazały się dołeczki, tak skrupulatnie podziwianie w ostatnich dniach przez Violettę. 

Przyjemny widok dla najlepszego przyjaciela. 

-Dziwie się, że wytrzymujesz ze mną tyle czasu. - Oznajmił Maxi, całkiem niespodziewanie. Co to miało znaczyć? 

-Przepraszam, ale to ja nawijam tutaj od kilku godzin o mojej... - Dziewczynie?- o twojej przyjaciółce. Nie zapominajmy, że w Studio byłeś w niej zakochany przez dobry tydzień. Ale jak to mówią stara miłość nie rdzewieje.

Nie zapominajmy, że dostanie butelką wody w twarz boli, o czym przekonał się Verdas. Zasłużenie. 

-Uważaj, bo cukier mi podskoczy i co zrobisz? 

-Wyjdę, żebyś nie tonął w mojej słodyczy.

-Cholera, spieprzaj Verdas. 

Jak pan sobie życzył szatyn zawędrował raźnym krokiem do sypialni. Pora na spanie? 

Kiedy wrócił było jasnym, że nie zwali swojego wielkiego cielska na dość... artystycznie ułożoną pościel. Nie przyszedł sam, miał w ręku coś, co wyglądało na... Zaraz, album? Nie taki zwykły. 

To dzieło Natalii, zrobiła takie cztery. 

Jeden dla Diego (mieli przez chwile jakiś moment, który skończył się wraz z nadejściem prawdy, bolesnej, ale koniec to koniec i nic nie wywróci go, aby powrócił do początku, wtedy koniec nie miałby sensu), drugi dla siebie, trzeci dla Leona (zlitowała się nad biedaczyną w szpitalu, oj jaki Maxi był wtedy zazdrosny) i dla swojej najlepszej przyjaciółki - Violetty. Ten pierwszy później został przekazany Pablo - Dieguito, usilnie próbował nawet na sam koniec wciskać wszystkim kit o swojej nienagannej postawie. Przynajmniej dzieło narzeczonej Ponte nie wala się gdzieś po brudnych kątach.

Albumy pozornie takie same, były różne w środku, ręcznie robione przez Naty, na zakończenie szkoły. Włożyła w to mnóstwo wysiłku i serca, ale opłaciło się. Ich najgorszo-najlepsze lata zostały udokumentowane na kilkunastu kolorowych kartkach. Piękna pamiątka, o której Leon, starał się zapomnieć. 

Nie wyciągał tego od... Właściwie od nigdy. 

Było tam za dużo zdjęć, wspomnień. Lara, Violetta, Diego... Wszystko wracało. 

Musiał być w prawdziwie szampańskim nastroju.

Musiał naprawdę zmierzyć się z przeszłością.

-Jesteś szczęśliwy. - Odezwał się Maxi, przeglądając pojedyncze kartki. Dużo wspomnień. Nie za wiele?

-Nie wyobrażasz sobie jak bardzo. Wierze, że teraz wszystko będzie dobrze. Mam wrażenie, że zło nie istnieje, ciemność znika. I nawet German z tym wzrokiem 'nie dotykaj mojej córki' wydaje się tylko smużką dymu. To źle?

-To znaczy, że się zakochałeś, idioto.

Maxi to prawdziwy skarb. Takie złote cudeńka najlepiej zakopywać kilka metrów pod ziemią. 

Gdzie moja łopata? 

______________________
Witam państwa i przepraszam (jak zwykle), że tak długo.
W ogóle, chcecie newsa? :D
Nie wiem, czy to przez gorączkę i łupiącą mnie głowę (dlatego uwaga, to u góry może być bezsensu), ale uważam, że czternastka to do tej pory najlepszy rozdział na Saberze (co nie znaczy, że dobry, ale pomińmy to, okej?)
Tym razem w szczególności chciałabym przeprosić Was za błędy, sprawdzałam, ale wiecie dysleksja + gorączka to nie jest dobre połączenie.
I kolejne pytanie do Was, (całkiem jak na Ziemi, tylko nie do końca XD), czytacie coś szczególnego w te wakacje, macie jakieś książki na oku? Ja osobiście mam 20 pozycji, jestem ciekawa, czy mi się uda, zobaczymy. :) Dajecie, chwalcie się. :D 
Ściskam, kocham i całuję. ♥