Rozdział czwarty-'Nadzieja ukryta w gwiazdach'

 Na sam początek walnę dedyka :) 
Wszystkim zbulwersowanym czytelniczką części trzeciej. ♥ 
Dla Axi,która miała przeczytać to jako pierwsza ale niestety najwyraźniej pochłonęły ją lekcje. :*
Dla Caroliny,która zagroziła mi krótkim komentarzem.
Dla Alexandry,która ma racje,że nie zostawiłabym swoich czytelników z niewiadomą.
Dla klaudi,której chyba najkrótszy i najbardziej szczerzy komentarz wywołał niesamowitą,pozytywną lawinę śmiechu na mojej twarzy.
Dla Alexandry V. za... w sumie nie wiem za co ale Twój kom. strasznie mi się spodobał.
Dla Dulce za niesamowicie długi komentarz. Mam nadzieje,że nie zeszłaś na zawał.

Dla Tini,Suzy,Tyny,Tei i Anonima za wyrażenie swojej jakże cennej opinii.

Uwielbiam was dziewczyny. ♥
A teraz po tym jakże dłuuuugim wstępie. Zapraszam panię i panów na część czwartą. :3 

-Ale jak to?-spytała Natalia dławiąc się kolejną porcją tiramisu.

-No po prostu.-odpowiedziała ze spokojem szatynka.-Dlaczego ty we wszystkim widzisz zagrożenie?-nadal siedziały w tym samym miejscu. Słońce leniwie wznosiło się ku górze. Zegarki za kilka minut miały wskazywać południe. Spędziły tyle czasu na uroczej pogawędzę a raczej monologu Violetty,przerywanym nieskończonym pytaniami brunetki,nawet nie dochodząc do jednej setnej historii.

Kogo to obchodzi? Ważne żeby Natalia dowiedziała się wszystkiego.

Nie byłaby sobą gdyby nie znała choć najdrobniejszego szczegółu zawiłej sytuacji.

Ciekawość Blanco zawsze dawała o sobie znać. ukazywało się to w różnych dziecinach życia.
Brunetka posiadała dwie rzadko idące w parze cechy-nietuzinkową urodę i,coś o czym sama nie do końca zdawała sobie sprawę-sporą inteligencje. W prawdzie potrafiła w pamięci policzyć pierwiastek z czterech tysięcy ośmiuset dziewięćdziesięciu siedmiu. Ale czy to o czymś świadczy?

Każda rzecz ma swoje plusy i minusy. Przenikliwość nigdy nie była rzeczą negatywną wręcz przeciwnie. Wielce wartościową przez osoby potrafiącą ją docenić. 

Naty wielokrotnie słyszała nazwy znakomitych uczelni,w tym nawet raz padł sam uniwersytet Harvad'a. Często w jej domu mówiono o studiach prawniczych. Czasami przewijała się medycyna. Lecz to była droga jej rodziców. Ona wybrała własną.

-Nie widzę żadnego zagrożenia.-westchnęła.-Martwię się.

-Czym?

-To nieistotne.-szepnęła brunetka.

Nigdy nie miała zaufania do lekarzy a prawnikami szczerze gardziła. Nagle miała zacząć obracać się w ich towarzystwie? Nigdy.

Podjęła więc najtrudniejszą decyzje w swoim życiu. Postanowiła być szczęśliwa. I wiedziała,że nie będzie tego żałować.

Dzięki muzyce i Maxiemu była spełniona. Praca w Studio dawała jej radość. Widok narzeczonego,gotującego obiad przyprawiał ją o gęsią skórkę. Dla Natalii,Ponte był idealny pod każdym względem.  Nie była zdolna to dostrzeżenia w nim jakichkolwiek negatywów. Jego jedyną wadą zdawał się być wzrostu. Jednak brunetka sama nie należała do osób wysokich.
Wspólnie się dopełniali. Ona-spokojna,delikatna. On-często nadpobudliwy i wesoły. Razem tworzyli jedność. Ich dusza została podzielona na pół. Mieli szczęście,że odnaleźli jej drugą część.
Życie nabrało jednak prawdziwego sensu,kiedy Violetta wróciła. Było lepiej.Nic nie mogło już pójść źle.

Czas był teraz ich najlepszym przyjacielem.

-Naty? Słuchasz mnie?-szatynka pomachała ręką przed twarzą dziewczyny. Srebrne bransoletki zabrzęczały, budząc Hiszpankę.- Wiem,że Twój ślub już za dwa miesiące ale spokojnie zdążymy wybrać suknię.-zaśmiała się,odsłaniając rząd białych zębów.-Hej. Coś się stało?-zmartwiła się.

-Co?Nie,nie,nie.-zaprzeczyła szybko-Po prostu zastanawia...-zawahała się. Powiedzieć jej? A jeżeli już wie?- To może poczekać.-stwierdziła-Kontynuuj.

-Jesteś pewna?-dopytywała się przyjaciółka. Odpowiedziała jej cisza. wiedziała,że drążenie tematu pójdzie na marne.-A tak na czym to ja?-Violetta zastanowiła się przez chwilę.-Kolacja. Zapomniałam wspomnieć jeszcze o sytuacji kiedy wyszliśmy...

To było zbyt proste.

Tak,po prostu szła obok niego? 

Śni i zaraz się zbudzi. Nie było bardziej logicznego wyjaśnienia.Szkoda bo to był bardzo piękny sen. Okropnie realistyczny. 

Co jeżeli to jednak prawda? Nic nie mogłoby się z tym równać.

Chciał to sprawdzić. 

Wrócić do szarej rzeczywistości jednocześnie,pozostając w niebie.

Zamknął oczy. Uszczypnął się. I?

Wciąż tu jest. Jej delikatna dłoń wciąż dotyka jego ciała. Adrian trzyma za rękę Castillo. 
To prawda.

-Jesteś.-poruszył bez głośnie ustami. 

Jego wyobraźnia zaczęła platać figle. Zobaczył Violettę, patrzącą na jego z zachwytem.

Co ją przyciągało?

Ciemny, idealnie skrojony garnitur? Brązowe włosy postawione na żel? Zielone niczym szmaragd oczy? A jeżeli tylko jego obecność? Może naprawdę cieszyła się z tej kolacji? 

Wyszli z kamienicy. Gwiazdy na niebie świeciły pełnym blaskiem. Wiatr dawał przyjemne uczucie chłodu, w gorącą noc. Lampy uliczne oświetlały im drogę. Ulica nie była opustoszała. Znajdowało się na niej multum kawiarenek, barów i restauracji. W każdej jadła,siedziała i rozmawiała równie wielka ilość osób. 

Chciała się zatrzymać. Podziwiać to czego nie miała w Hiszpanii.
Tam brakowało jej wszystkiego.

Spacerów ciepłymi wieczorami. Tłumu ludzi w mieście. Ławki w najcichszej części parku,z której tak często obserwowała ocean. Studio,w którym robiła to co kochała. Najwspanialszej na świecie przyjaciółki. Ale zdecydowanie najbardziej nie mogła pogodzić się z utratą Jego. Dotyk, słowa, uśmiech. Każdy gest Leona zapamiętała dokładnie. Jakby ostatni raz widzieli się dziesięć minut,nie dziesięć lat temu. 
To bez znaczenia. Wtedy nie potrafili wyznać sobie prawdziwych uczyć. Pozostali najlepszymi przyjaciółmi. Dlaczego teraz miałoby być inaczej?

Jednak w życiu wiele może się zmienić...

Tęskniła za Buenos Aires. Ale jest tu teraz.

I żadna siła nie sprawi,że ruszy się stąd na krok.

-Niebo jest jaśniejsze niż w Madrycie.-odezwała się patrząc w górę.-O wiele.-zawahała się.- Radośniejsze. 
-'Dom jest tam, gdzie jest twoje serce.'-odpowiedział z podniesioną głową. Widział dokładnie to samo co ona. Nadzieje pod postacią gwiazd. Uda się wszystko naprawić? To był znak? Przepowiednia?
- Wciąż uwielbiasz cytować Christopher'a Doyle'a.-zauważyła szatynka,obdarowując go delikatnym uśmiechem.
-Pamiętasz.-zauważył,poprawiając grzywkę.
-Takich rzeczy się nie zapomina.-oznajmiła cichutko.
Cisza. Przyjemna cisza opanowała ich,dając kojące uczucie radości. Spokoju. W tej chwili wszystko wydawało się proste.
Błogość była wręcz namacalna,nikt nawet mały-zwykle głośny-Adrian nie chciał tego niszczyć. Było im zdecydowanie zbyt dobrze.


-Mam wrażenie ,że malujesz słowami.-rzekła Naty,starając się dobrać odpowiednie wyrazy.
-Nie rozumiem.-szatynka spojrzała na nią zdezorientowana.
-Po prostu...-brunetka spuściła wzrok. Jak to wytłumaczyć ?- To wszystko,mówisz tak... Sprawiasz,że czuję się jakbym tam była.-zamyśliła się,znowu.- Nie myślałaś o tym,żeby napisać książkę?
-To dlatego jesteś taka zamyślona?-podniosła filiżankę do ust.
-Przestań.-zachichotała Natalia.-Mam ważniejsze rzeczy na głowie. Co nie zmienia faktu,że z chęcią przeczytałabym Twoje wypociny.
-Urocze.-wychyliła wzrok znad małego kubka.
-Prawda?-perlisty śmiech rozniósł się po całej kawiarence.

Szli już dosyć długo. 
Violettę zadziwiła owa sytuacja. Powinni już dawno dojść do pojazdu, prawda?  Chyba,że...

Sława wypędziła z niej wszelkie oznaki nieśmiałości. Jednak pewne jej cząstki pozostały,ujawniając się w najmniej odpowiednich momentach. 
-Dlaczego nie jedziemy samochodem?-odważyła się,zadając najzwyklejsze w świecie pytanie.

-Wolę żebyś zobaczyła co zmieniło się przez ten czas. Pójdziemy spacerkiem przez park. Jest to trochę okrężna droga ale czego się nie robi aby...-zaciął się-powspominać.-udało się,przez gardło przeszło mu to jakże trudne słowo. 
Na samą myśl o wracaniu do tamtych dni robiło mu się ciężko. Niby jak ma o tym myśleć? Na dodatek w jej towarzystwie. 

Kości zostały rzucone. Nic już z tym nie zrobi.

-A pójdzjemy na lody?-Adrian spojrzał błagalnie na 'ciocię'. 
-Nie uważasz,że o tej porze jest trochę za późno na takie przysmaki?-odezwał się Leon. Mały był tym faktem troszeczkę zdenerwowany. Widząc jego oburzenie szatyn postanowił ratować sytuacje.- Alllle-przeciągnął wesoło środkową literkę-kiedy przyjdziesz do mnie następnym razem będziemy obżerać się lodowymi deserami na śniadanie,obiad i kolację. Co ty na to?- rzucił okiem na kopię swojej siostry. Adrian radośnie podskoczył w miejscu.
-Ciocia będzie mogła przyjść?-puścił rękę Violi,wyskoczył przed nich i zatarasował im drogę.

-Nie wiem. Będę mogła?-zastosowała jedną z najbardziej klasycznych metod przekonywania chłopaka. Zatrzepotała rzęsami. Nie mógł się nie zgodzić.

-Violetta!-zdenerwowała się brunetka. Przyjaciółka nie wiedząc o co chodzi,wpatrywała się tylko w Hiszpankę.-Sytuacja.Park.Szybciej. Chce wiedzieć co było dalej.-jęknęła.
-Spokojnie.-ogłosiła szatynka.- To dopiero początek. Adrian poprosił żebyśmy usiedli na ławce. Leon skorzystał z okazji żeby popisać się,że zna dwa gwiazdozbiory. Czy to nie jest takie Leonowe?

 To nie było zwykłe miejsce. 
 Znajdowali  się obok rozłożystego drzewa,z którego na początku każdej wiosny spadały płatki czerwone niczym krew. Przed nimi rozciągał się ukochany widok Violetty-ocean.
Odetchnęła pełną piersią. Zapach słonej wody przyprawił ją o dreszcze. 
Madryt był tyko imitacją domu. Patrząc na to wszystko widziała,że powrót na scenę będzie zdecydowanie zbyt trudny. Za bardzo bolesny. Da sobie z nim radę?
Ławka była biała.O dziwo jaśniejsza niż jedenaście lat temu. 
Kiedy zamiast cieszyć się swoją miłością postanowili zaprzepaścić to wszystko na rzecz innych, bezsensownych związków. Popełniając jeden z największych błędów życia.
 Każda znacząca decyzja była podejmowana właśnie w tym miejscu.
To tutaj wszystko się zaczęło.
 I wszystko się skończy.

-Jestem pod wrażeniem.-usłyszeli głos starszej kobiety. Chcąc znaleźć źródło słów,opuścili głowy patrząc na staruszkę. Była drobną osobą. Jej ubranie nie wyróżniało się niczym specjalnym. Była odziana w ciemne spodnie-jeansy. Na ramiona zarzuciła  granatową marynarkę spod której wystawała jasna bluzka. Na pierwszy rzut oka wyglądała na mniej więcej czterdziestoletnią kobietę. Ale kiedy spojrzałeś na jej siwe-spięte w wysokiego koka-włosy oraz twarz ozdobioną chmarą zmarszek. Nie miało się wątpliwości,że kobieta nie należała do ludzi młodych.
-Ciego?-spytał niczego nieświadomy Adrian.
-Tego jakim zgodnym małżeństwem są Twoi rodzice.
I odeszła. Jedynym śladem jej obecności były uśmiechy na twarzach dorosłej dwójki.

*********

Możliwe,że pomysł z babcią wystąpił na jakimś blogu więc jeżeli jakaś dziewczyna czuje się urażona to bardzo przepraszam. Bo nie przypominam sobie gdzie i czy w ogóle miała miejsce taka sytuacja. :) 
Tak dla jasności Violka będzie opowiadać Naty jeszcze pewnie przez kilka rozdziałów. :)
I jeżeli to coś na górze Wam się spodobało,bądź też nie. Miło byłoby gdybyście wyrazili swoje opinie. To naprawdę bardzo pomaga. Cieszę się nawet gdy pojawia się 'super' i inne równie krótkie słówka. :3
Teraz w końcu trzeba zabrać się za 'Teraz wiem...' także do zobaczenia tam. :D
Rozdział 5-hm.... Nie wiem,nie wiem. Otóż jutro w domu praktycznie mnie nie ma. W piątek też. Trzeba ogarnąć resztę blogów. Także...Do niedzieli raczej coś się ukarze spokojnie. :)